Το τέλος των ιδεολογιών;

                                                    Το τέλος των ιδεολογιών;

Ολοένα και περισσότερος κόσμος επιλέγει να μην ακολουθήσει το δρόμο που χαράζουν τα κόμματα.Πιστεύουν δηλαδή, πως η ιδεολογία που κρύβεται πίσω από κάθε κόμμα δεν πρεσβεύει τίποτα περισσότερο από απλές διαφορές που χρησιμεύουν μόνο στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, έτσι ώστε οι ψηφοφόροι να μπορούν να συντονίσουν τα συμφέροντα τους με τις εξαγγελίες των κομμάτων.Βλέπουμε πως η άνοδος που έχουν τα κινήματα (όπως καταλάβετε τη Wall Street στην Αμερική,αγανακτισμένοι στην Ελλάδα,los indignados στην Ισπανία) είναι καταρχήν ένα παγκόσμιο φαινόμενο και κατά δεύτερον καταφέρνουν να συγκεντρώνουν στους κόλπους τους ανθρώπους διαφορετικής ιδεολογίας αλλά με ίδια προβλήματα.Πως άνθρωποι σε όλο τον κόσμο και διαφορετικής ιδεολογίας συντάχθηκαν με στόχο την ανατροπή των αντιλαϊκών μέτρων που επιβλήθηκαν εις βάρος τους και γιατί η αριστερά που -ιδεολογικά τουλάχιστον-αντιπροσώπευε μια πιο φιλολαϊκή πολιτική δεν αύξησε τα ποσοστά της σε βαθμό που να αντιπροσωπεύει την αγανάκτηση των πολιτών,σίγουρα χρήζει περαιτέρω μελέτης αλλά αυτό που σίγουρα ισχύει είναι πως ο κόσμος έχει μια γενική απογοήτευση.

    Ένα από τα γεννεσιουργά προβλήματα της ιδεολογίας είναι πως δεν έχει την απαραίτητη ελαστικότητα στα προβλήματα των καιρών,κάτι που δημιουργεί προβλήματα για μια κυβέρνηση που καλείται να πράξει αντίθετα με την ιδεολογία για την οποία αναδείχθηκε, καθώς θα υπάρξει πολιτικό κόστος.Με αυτόν τον τρόπο δημιουργείται μια δυσαρέσκεια στο πρόσωπο των εκάστοτε κυβερνήσεων, η αντιπολίτευση βρίσκει την πολιτική ευκαιρία να αναλάβει τα ηνία ως ότου παγιδευτεί και η ίδια σε μια παρόμοια παγίδα και φτου κι απ'την αρχή.Στο μεσοδιάστημα της διαδικασίας που περιγράψαμε πιο πάνω τα προβλήματα που δημιουργούνται για τους πολίτες κάθε άλλο παρά απλά είναι.

    Παρ'όλα αυτά τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο απλός άνθρωπος έχουν αρχή , τέλος και φυσικά αίτια έναρξης και αίτια λήξης.Όσον αφορά στην αρχή και το τέλος των προβλημάτων του, εντοπίζονται στην αρχή και στο τέλος μιας οικονομικής κρίσης η οποία ανάλογα με το αν είναι μικρή ή μεγάλη παίρνει διαστάσεις αποκλειστικά οικονομικές ή και κοινωνικές ανθρωπιστικές αντίστοιχα.Τώρα όσον αφορά στην αιτία ή στις αιτίες της οικονομικής κρίσης δεν μπορούμε να είμαστε απόλυτα σίγουροι καθώς υπάρχουν διαφορετικές ερμηνείες από την κάθε ιδεολογία-κόμμα,ωστόσο μπορούμε να είμαστε σίγουροι σε ότι αφορά στη λήξη της.Όπως η κρίση του 1929,του 1987 άφησαν πίσω τους χιλιάδες θύματα προκειμένου να τελειώσουν,  έτσι και η κρίση του 2008 άφησε αλλά και αφήνει ακόμα θύματα πίσω της αφού δεν έχει ακόμα τελειώσει.

    Οι εκάστοτε κυβερνώντες άφησαν να εννοηθεί πως εάν έπρεπε να διαλέξουν ανάμεσα στα συμφέροντα των λίγων προνομιούχων και στων πολλών αλλά απλών πολιτών θα επέλεγαν το πρώτο κάτι που οδήγησε και οδηγεί όλο και περισσότερο κόσμο να πάρει την κατάσταση στα χέρια του χαράσσοντας έτσι μια πορεία όπου δεν εξαθλιώνεται. Εξάλλου όπως το έθεσε ο Paul Krugman <<H ακραία συγκέντρωση εισοδήματος είναι ασύμβατη με την πραγματική δημοκρατία.Μπορεί κανείς να αρνηθεί σοβαρά ότι το πολιτικό μας σύστημα παραμορφώνεται από την επιρροή μεγάλων οικονομικών συμφερόντων και ότι αυτή η παραμόρφωση επιδεινώνεται όσο μεγαλώνουν τα πλούτη μερικών ολίγων;>>