Ώρα μηδέν Ώρα μηδέν στην Ελλάδα όπου στις 5 Ιουλίου ο κόσμος καλείται να ψηφίσει υπέρ ή κατά των μέτρων που προτείνουν οι δανειστές.Οι συνεχείς διαφωνίες που προέκυπταν εδώ και πέντε μήνες και οι συνεχείς αυξανόμενες απαιτήσεις των δανειστών,προϊδέασαν την σημερινή κατάληξη.Ποικίλες οι απόψεις που επικρατούν για το εάν έπρεπε η ελληνική κυβέρνηση να οδηγήσει τη χώρα σε δημοψήφισμα,ωστόσο,η επικρατέστερη είναι αυτή που αποδέχεται και καλωσορίζει το δημοψήφισμα ως μια ευκαιρία να διαπραγματευτεί ο λαός για το μέλλον του.Αποτελεί το δημοκρατικότερο τρόπο επίλυσης του αδιεξόδου και ξαναδίνει λόγο σε όλους αυτούς που επωμίστηκαν τα βάρη τόσα χρόνια.Δεν αποτελεί ούτε πολιτική ανικανότητα,ούτε κάποιο colpo grosso, αντιθέτως, αποτελεί μια βάση για αυτό που θα έπρεπε να ισχύει πάντα,δηλαδή τη συμμετοχή του λαού σε όλα αυτά που τον αφορούν και τον απασχολούν. Η απάντηση στο ελληνικό δημοψήφισμα θα καθορίσει αν η Ελλάδα θα έχει κατάληξη ελληνικού δράματος(που τόσο της έχει προσαφθεί τελ

Καταρρίπτοντας το μύθο της λιτότητας     Η πολιτική και πιο συγκεκριμένα η οικονομική πολιτική που ακολουθείται σήμερα αντλεί τη δύναμη και την αξιοπιστία της σε αρκετά από τα πιο λαμπρά μυαλά που ανέδειξε ποτέ η οικονομική επιστήμη.Μυαλά που δημιούργησαν και καθόρισαν καταστάσεις!Κεντρικό ρόλο στις εξελίξεις στην Ελλάδα, παίζει η βαθιά ριζομένη αντίληψη (κοινώς ιδεολογία) που υποδεικνύει η κάθε πλευρά.Πρέπει να καταστεί σαφές πως η ιδεολογία και γενικά η πίστη σε κάτι δεν έχει να κάνει με μια κοινή αντίληψη.Αντιθέτως,πίστη και ιδεολογία αποτελούν τις πιο δυσμετάβλητες απόψεις που μπορεί να έχει κάποιος,πόσο μάλλον εάν αυτές εκφράζονται δημοσίως και οικοδομούν προσωπικότητες,πολιτικές και ιδεολογίες.Επομένως το πλήγμα που θα δεχθεί οποιαδήποτε πλευρά αποδεχθεί πως η διαχρονική  της αντίληψη ήταν λανθασμένη,μόνο πρωτοποριακό δεν θα είναι,ειδικά όταν η κάθε μία από αυτές συγκεντρώνει μεγάλα πλήθη οπαδών πίσω της.     Οι ιδεολογίες στις οποίες αναφέρθηκα πιο πάνω, είναι η γ

Ακούνε φωνές σαν τη Ζαν Ντ΄Αρκ   Το πολιτικό γίγνεσθαι, προσέλκυε ανέκαθεν τα ικανότερα άτομα μιας χώρας.Στόχος των συμμετεχόντων ,να υπηρετήσουν το κοινό καλό, με όποιο τρόπο και με όσες δυνάμεις έχουν.Εξάλλου δεν είναι λίγες οι φορές όπου, πολιτικές επιτυχίες ,οδήγησαν τον κόσμο στο να λατρεύει τους εμπνευστές αυτών,δημιουργώντας έτσι φανατισμένες στρατιές υποστηρικτών και χαρίζοντας στον εμπνευστή μια θέση στα βιβλία της ιστορίας . Οπότε το κίνητρο για κάποιον που θέλει να προσέλθει στην πολιτική είναι μεγάλο και ακόμα πιο μεγάλη είναι η προσέλευση.Είναι όμως, όλοι αυτοί που προσέρχονται στην πολιτική, ικανοί να αναλάβουν το βάρος, είτε της ευθύνης ,είτε της εξουσίας που τους δίνει η θέση τους ;   Η κυριαρχούσα αντίληψη σήμερα , είναι πως , όλοι οι πολιτικοί μηδενός εξαιρουμένου, δεν αξίζει να βρίσκονται στις θέσεις τους.Επίσης, δεν υπάρχει άνθρωπος που να πιστεύει πως κόμματα,βουλευτές και ασκούντες πολιτική, πρέπει να συνεχίσουν να πληρώνονται παράσχοντας τέτοιες υπη

Caveat emptor! Λίγο ή πολύ ,όλοι γνωρίζουμε για την τραπεζοκρατία και αν δεν το γνωρίζουμε ,σίγουρα έχουμε καταλάβει πως κουμάντο στα σπίτια μας κάνουν οι τράπεζες.Τα τελευταία χρόνια οι τράπεζες (αν και αρκετοί πιστεύουν πως πάντα συνέβαινε αυτό) είχαν επιδοθεί σε μια κούρσα απληστίας χρησιμοποιώντας ληστρικές πρακτικές απέναντι σε ανυποψίαστους και απληροφόρητους πελάτες.Τα διευθυντικά μπόνους διατηρήθηκαν ή ακόμη και αυξήθηκαν σε μια περίοδο που το ένα τραπεζικό σκάνδαλο διαδεχόταν το άλλο και η εμπιστοσύνη του κόσμου προς τις τράπεζες κατακεραυνώθηκε.Το γεγονός αυτό αποτελεί παράδοξο,γιατί;Επειδή η οριακή παραγωγικότητα που διατείνεται πως οι αγορές λειτουργούν σωστά (βλ. Adam Smith) όταν οι ιδιωτικές αποδόσεις είναι πλήρως εναρμονισμένες με τα κοινωνικά οφέλη(δηλαδή όποιος προσφέρει περισσότερο αμείβεται και περισσότερο), αδυνατεί να εξηγήσει γιατί συνεχίζουν να παίρνουν μεγάλα bonus τα μεγαλοστελέχοι των τραπεζών σε σύγκριση με την κακή τους διαχείριση. Κανονικά τα ά

      Αισιοδοξία για συμφωνία...! Καθώς οδεύουμε προς τ o  τελευταίο  eurogroup ,   η πίεση προς την ελληνική πλευρά από τους ευρωπαίους ολοένα και εντείνεται. Μάλιστα, τα ΜΜΕ μεταδίδουν αισιοδοξία από τους πολίτες για έντιμο συμβιβασμό μεταξύ ελληνικής κυβέρνησης και ευρωπαίων ηγετών. Όσον αφορά στο πως καταλήξαμε ο πολίτης να έχει την «ανάγκη» για έντιμο συμβιβασμό και όχι απαίτηση των κατακρεουργημένων δικαιωμάτων του (που αυτό είναι το έντιμο) ,αρκεί μονάχα να ανατρέξουμε στη δημοσιογραφία των τελευταίων τριών μηνών. Επί καθημερινής βάσης, παρακολουθούμε από τις τηλεοράσεις μας τα σενάρια που έλεγαν πως αν δεν προχωρήσουμε σε συγκεκριμένες μεταρρυθμίσεις δεν θα πάρουμε την επόμενη δόση για να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις. Η συνεχής μετάδοση της συγκεκριμένης είδησης, δεν έχει στόχο τόσο να ενημερώσει, όσο να δημιουργήσει ηττοπαθείς συνειδήσεις. Γιατί, αν και δεν υπάρχει άνθρωπος που να θεωρεί ανεκτό ένα βιοτικό επίπεδο το οποίο δημιουργείται με 500 ευρώ το μήνα, εντού

11 Μαϊου. Ημέρα της κρίσης για την Ελλάδα; Αναζωπύρωση του σκηνικού πτώχευσης για την Ελλάδα και έξοδό της από την ευρωζώνη,έχουμε από τότε που ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α αναδείχθηκε στην εξουσία της χώρας.Αναφορικά η τελευταία φορά που ακούσαμε για Grexit ήταν επί παραλαβής της πρωθυπουργίας απ'τον Α.Σαμαρά ο οποίος διαφαινόταν ως ο μεγαλύτερος αντιμνημονιακός όταν βρισκόταν στην αντιπολίτευση,πράγμα όμως που άλλαξε τελικά στην πορεία. Οι προεκλογικές προβλέψεις των κέντρων εξουσίας έδειχναν σίγουρο, πως μια κυβέρνηση με αίτημα να μη δεχθεί νέα μνημονιακά μέτρα -που αποδεδειγμένα δεν λειτούργησαν στην Ελλάδα-θα οδηγούσε σε ρήξη με τους ευρωπαίους ,έξοδο από την ευρωζώνη και σε πτώχευση του κράτους,καθώς (κατά τη γνώμη τους πάντα) αποτελεί μονομερή ενέργεια η οποία λειτουργεί εις βάρος της υπόλοιπης ευρωζώνης .Οι Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις,η ΕΚΤ και το ΔΝΤ ξεχνούν πως το αίτημα που θέτει η κυβέρνηση είναι λαϊκό.Ο λαός αποφάσισε πως πρέπει να σταματήσουν οι θυσίες και οι εκατόμβες στο βωμό τ

Μετανάστευση   Το ενδιαφέρον όλων μας τις τελευταίες μέρες έχει τραβήξει η μετανάστευση .Συγκεκριμένα η μετανάστευση που γίνεται κυρίως από χώρες της αραβικής άνοιξης προς την Ευρώπη.Η μετανάστευση σαν φαινόμενο υπήρχε πάντοτε και μπορεί να διακριθεί σε διάφορες κατηγορίες.Για παράδειγμα οικονομικός μετανάστης,πολιτικός μετανάστης,μετανάστης πολέμου(πρόσφυγας), όπου το καθένα υποδηλώνει και το λόγο της μετανάστευσης.Αν και σαν φαινόμενα κανένα απ'τα πιο πάνω δεν είναι ευχάριστα εν τούτοις έχει επικρατήσει σε πολλούς κύκλους η άποψη πως η μετανάστευση είναι φαινόμενο επιλογής.Σε καμία περίπτωση η μετανάστευση είτε οικονομική ,είτε πολιτική κλπ, δεν αποτελεί φαινόμενο επιλογής αλλά επιβίωσης,φτάνει κανείς να δει τα αίτια και θα καταλάβει.    'Οσον αφορά τους οικονομικούς μετανάστες,αυτοί δημιουργούνται λόγω της αναζήτησης καλύτερης εργασίας.εργασιακών συνθηκών και όρων.Μπορούν να υπάρξουν εσωτερικοί οικονομικοί μετανάστες(δηλαδή αυτοί που μετακινούνται στο εσωτερικό μ

   Μοναρχία,ολιγαρχία,δημοκρατία.Και τα τρία αποτελούν πολιτεύματα, δηλαδή τρόπο διακυβέρνησης ενός κράτους ή μιας πολιτείας. Στο πέρασμα του χρόνου το πολίτευμα που επικράτησε ήταν η δημοκρατία.Ένα πολίτευμα που πέρασε δια πυρός και σιδήρου προτού εγκαθιδρυθεί,ένα πολίτευμα στου οποίου ο κόσμος εναπόθεσε τις ελπίδες του για ένα καλύτερο αύριο,ένα πολίτευμα που στο όνομα του σκοτώθηκαν και σκοτώνονται χιλιάδες.Η δημοκρατία είναι συνυφασμένη με τη λέξη ελευθερία,ισότητα και επικράτηση της βούλησης των πολλών.Εδώ έγκειται και η κύρια διαφορά της με άλλους τύπους διακυβέρνησης, όπως η ολιγαρχία, η μοναρχία, η ισλαμική δημοκρατία και διάφορα άλλα.Η ελευθερία της έκφρασης ,της δημιουργίας και της ελευθερίας σε γενικό επίπεδο , χωρίς θρησκευτικούς, ταξικούς και φυλετικούς φραγμούς, ήταν η αιτία που οδήγησε λαούς να ξεσηκωθούν για να διεκδικήσουν τη δημοκρατία. Σίγουρα, αυτό που σκέφτεται και εκφράζει πολύς κόσμος ,είναι πως η σημερινή κατάσταση της δημοκρατίας ,δε θυμίζει σε τίποτα

Εδώ και αρκετό καιρό μου έχει δημιουργηθεί η εντύπωση πως η διεθνής πολιτική σκηνή έχει μετατραπεί σε μια διεθνή οικονομική αρένα μονομαχίας (τύπου Κολοσσαίο), με όπλο την οικονομική πολιτική και στόχο την οικονομική κυριαρχία.Συμμετέχοντες είναι σχεδόν όλα τα κράτη, αλλά, μπροστάρηδες στις μονομαχίες τα μεγάλα κράτη .Ας πάμε όμως λίγο πίσω. Κορυφαία μυαλά οικονομολόγων και όχι μόνο ένωσαν τις δυνάμεις τους προκειμένου να δώσουν απαντήσεις στα προβλήματα που ταλανίζουν την κοινωνία λόγω της οικονομικής κρίσης που ξέσπασε το 2008.Τα μυαλά αυτά συσκέφθηκαν,συνομίλησαν και κατέληξαν πως το πρόβλημα αντιμετωπίζεται με άσκηση οικονομικής πολιτικής ,τόσο σε τοπικό όσο και σε διεθνές επίπεδο.Πρότειναν μια σειρά μέτρων και μεταρρυθμίσεων για κάθε οικονομία προκειμένου να αποφευχθεί η συνέχιση της κρίσης,να δοθεί τέλος σ'αυτήν και τέλος να θεμελιώσουν τις δυνάμεις αυτές όπου δεν θα επέτρεπαν την αναγέννηση σε μία τέτοια κρίση.Πακέτα διάσωσης,αναδιάρθρωση χρέους,έκδοση ομολόγων είναι μόν

                                                     Το τέλος των ιδεολογιών; Ολοένα και περισσότερος κόσμος επιλέγει να μην ακολουθήσει το δρόμο που χαράζουν τα κόμματα.Πιστεύουν δηλαδή, πως η ιδεολογία που κρύβεται πίσω από κάθε κόμμα δεν πρεσβεύει τίποτα περισσότερο από απλές διαφορές που χρησιμεύουν μόνο στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, έτσι ώστε οι ψηφοφόροι να μπορούν να συντονίσουν τα συμφέροντα τους με τις εξαγγελίες των κομμάτων.Βλέπουμε πως η άνοδος που έχουν τα κινήματα (όπως καταλάβετε τη Wall Street στην Αμερική,αγανακτισμένοι στην Ελλάδα,los indignados στην Ισπανία) είναι καταρχήν ένα παγκόσμιο φαινόμενο και κατά δεύτερον καταφέρνουν να συγκεντρώνουν στους κόλπους τους ανθρώπους διαφορετικής ιδεολογίας αλλά με ίδια προβλήματα.Πως άνθρωποι σε όλο τον κόσμο και διαφορετικής ιδεολογίας συντάχθηκαν με στόχο την ανατροπή των αντιλαϊκών μέτρων που επιβλήθηκαν εις βάρος τους και γιατί η αριστερά που -ιδεολογικά τουλάχιστον-αντιπροσώπευε μια πιο φιλολαϊκή πολιτ

Κρίσεις Αναμφίβολα η κρίση που περνάμε και που ξεκίνησε το 2008 είναι η μεγαλύτερη που έχει ζήσει ποτέ η ανθρωπότητα,παρ'όλα αυτά δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η μόνη.Κατά καιρούς υπήρξαν διάφορες κρίσεις διαφορετικού βεληνεκούς όπου και εκείνες τις περιόδους οι συνέπειες ήταν καταστροφικές. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα απ'την αρχή.Κρίση σε μια μεμονωμένη αγορά(π.χ αγορά κατοικίας,αγορά αυτοκινήτου) έχουμε όταν παρατηρούμε την αγορά να υποφέρει από μια παρατεταμένη περίοδο υπερβάλλουσας προσφοράς.Αυτό σημαίνει πως αγαθά όπως τα αυτοκίνητα,τα σπίτια,τα έπιπλα θα μείνουν απούλητα ,συνήθως όμως μια τέτοια κρίση δεν διαρκεί για πολύ καθώς η τιμή θα μειωθεί έως ότου το απούλητο στοκ πουληθεί.Τώρα όσον αφορά την Κρίση που διανύουμε σήμερα (και που θα μπορούσαμε να τη χαρακτηρίσουμε σαν κρίση με Κ κεφαλαίο) η πλεονάζουσα προσφορά αφορά δύο αγορές τις οποίες θα ονομάζαμε και προβληματικές.Αυτές οι αγορές είναι η αγορά εργασίας και η αγ

Ιδιωτικοποιήσεις Το εναρκτήριο λάκτισμα για το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας έχει δοθεί εδώ και καιρό. Σήμερα, αρέσκονται στο να το αποκαλούν ιδιωτικοποιήσεις ή αποκρατικοποιήσεις. Πως αλλιώς όμως μπορούμε να ερμηνεύσουμε το γεγονός ότι οι ημικρατικοί οργανισμοί, που ανέκαθεν αποτελούσαν την ατμομηχανή της οικονομίας μας, βρίσκονται ενώπιον των ιδιωτικοποιήσεων;     Πολλοί κάνουν λόγο πως δεν είναι πια κερδοφόρο να τους διατηρήσουμε ημικρατικούς, άρα να τους παραχωρήσουμε σε ιδιωτικά κεφάλαια, κάτι που έδειξε πως είναι επικίνδυνο κοινωνικά, οπουδήποτε εφαρμόστηκε. Πόσο μάλλον σε μια χώρα που έχει να αντιμετωπίσει υφεσιακά προβλήματα. Η χώρα διανύει το τέταρτο έτος της κρίσης και το τρίτο της διακυβέρνησης της Δεξιάς. Και τα δύο παίζουν ζωτικό ρόλο ως προς την ταχύτητα αλλά και τον τρόπο με τον οποίο θα συμβούν οι ιδιωτικοποιήσεις. Όσον αφορά στη Δεξιά ,ήταν πάντοτε ταγμένη υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων, οπότε καταλαβαίνουμε ότι δεν θα υπάρξουν ηθικοί ενδοιασμοί ως προς αυτό.

Φτώχειας γέννηση Η γενική παραδοχή είναι ότι στη χώρα υπήρξαν και καλύτερες μέρες. Μάλιστα πολύ καλύτερες, όσο και αν μερικοί πιστεύουν πως επιτέλους νοικοκυρευόμαστε και πως σιγά σιγά θα ζούμε καλύτερα.    Μέχρι σήμερα είχαμε μια μονοδιάστατη αντίληψη του τρόπου με τον οποίο μπορούμε να κινηθούμε στην οικονομία καθώς και του ποιος καρπώνεται τον πλούτο που αυτή δημιουργεί. Σημαντικότερο γεγονός ίσως αποτελεί ο τρόπος με τον οποίο καρπώνεται αυτός ο πλούτος. Έχουμε όχι μόνο αποδεχτεί αλλά και ενστερνιστεί ένα είδος ανάπτυξης βασισμένο στην προσοδοθυρία. Δηλαδή την αρπαγή του πλούτου που υπάρχει με αθέμιτο τρόπο. Η πρόσοδος σαν έννοια ήρθε να εξηγήσει το κέρδος που αποκόμιζε ο ιδιοκτήτης γης από την απόδοσή της, απλά και μόνο επειδή κατείχε αυτή τη γη ,κάτι που ερχόταν σε αντίθεση με τον εργαζόμενο ο οποίος πληρωνόταν μισθό μόνο για την αποζημίωση της προσπάθειας του.    Εν συνεχεία την προσοδοθηρία εντοπίζαμε στα μονοπώλια όπου το εισόδημα που αποκομίζει κάποιος προέρχετ