Η ΝΕΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΑΠΑΤΗ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ

Η ΝΕΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΑΠΑΤΗ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ

Η κατάσταση στον τραπεζικό τομέα της Ευρώπης είναι εκρηκτική, ειδικά όσον αφορά την Ισπανία, την Ιταλία και τη Γαλλία, επειδή δεν διαθέτουν τα υπόλοιπα πλεονεκτήματα της Γερμανίας – όπως είναι τα τεράστια πλεονάσματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της (περί τα 300 δις €), ο ισοσκελισμένος προϋπολογισμός και η δυνατότητα δανεισμού της με φθηνά επιτόκια, χωρίς να απαιτείται η στήριξη της ΕΚΤ, όπως συμβαίνει με τις άλλες χώρες.

Οι Ευρωπαϊκές τράπεζες λοιπόν ειδικά οι δύο μεγαλύτερες ισπανικές έχουν εκδώσει το 2017 νέα δάνεια περάν των 8,5 δις ευρώ. Τα δάνεια αυτά εκδίδονται με την μορφή ανώτερων (πιο ασφαλών ομολόγων ) καθώς και σαν μια νέα κατηγορία με την ονομασία μη προτιμώμενα ομολόγα(senior non –preferred bonds)

Η νέα αυτή κατηγορία ομολόγων «μαγειρεύτηκε» το περασμένο έτος από ορισμένους Γάλλους ειδικούς στη δημιουργία χρηματοπιστωτικών εργαλείων, με στόχο να βοηθήσει τις μεγάλες συστημένες τράπεζες της χώρας (BNP, CA, BPCE, SOCGEN) να επιλύσουν ένα μεγάλο τους δίλημμα: το πώς θα ικανοποιούσαν τους νέους διεθνείς κανονισμούς, οι οποίοι προβλέπουν μεγαλύτερα κεφάλαια για τις τράπεζες, καθώς επίσης κάποιας μορφής εξασφαλίσεις δανείων, χωρίς να χρειαστεί να πληρώσουν στους επενδυτές τους πολύ υψηλές αποδόσεις για τα δισεκατομμύρια ευρώ που τις δανείζουν.

Περαιτέρω, μέσω του ευφυούς αυτού χρηματοπιστωτικού προϊόντος, η τράπεζα υποκρίνεται με τη λέξη «senior» πως πρόκειται για ένα ανώτερο προϊόν, έτσι ώστε να διατηρηθεί χαμηλό το κόστος του για την ίδια – προσθέτοντας όμως τη λέξη «non-preferred» με στόχο να τα καταστήσει συμβατά με την εσωτερική διάσωση της σε περίπτωση χρεοκοπίας της.

Ουσιαστικά λοιπόν η τράπεζα επιδιώκει να κοροϊδέψει τους επενδυτές, οι οποίοι είναι συνήθως τα συνταξιοδοτικά ταμεία, να αγοράσουν κάτι με τα χρήματα τρίτων που διαχειρίζονται, χωρίς να γνωρίζουν το τεράστιο ρίσκο που αναλαμβάνουν – αφού, στην περίπτωση της χρεοκοπίας της, το συγκεκριμένο προϊόν χάνει ένα μεγάλο μέρος της αξίας του, εάν όχι ολόκληρη ακριβώς όπως οι κάτοχοι μετοχών.

Η ισπανική Santander (πηγή) και η ολλανδική ING, έχουν ήδη αρχίσει να εκδίδουν τέτοια ομόλογα, παρά το ότι δεν έχουν ακόμη την έγκριση των εθνικών ρυθμιστικών αρχών τους – ενώ ενδιαφέρον έχει δείξει επίσης η ιταλική UNICREDIT, η οποία θεωρείται ως η πιο επικίνδυνη τράπεζα της Ευρωζώνης, επειδή δεν διαθέτει τη στήριξη του κράτους όπως η Deutsche Bank, αφού η Ιταλία είναι ουσιαστικά χρεοκοπημένη.

Φυσικά οι επενδυτές δεν είναι ανόητοι αφού υπολογίζουν πως κράτη, όπως η Ισπανία και η Γαλλία, είναι σε θέση να εκβιάσουν πολιτικά την Ευρωζώνη, όσον αφορά τη μη εσωτερική διάσωση των τραπεζών τους (Bail-in) – όπως στο παράδειγμα της Ιταλίας, η οποία πέτυχε τελικά τη στήριξη των τραπεζών της από τους φορολογουμένους της (κρατική ενίσχυση).

Βέβαια η τραπεζική κρίση στην Ιταλία είναι κατά πολύ μεγαλύτερη, από όσο φαντάζεται κανείς – πόσο μάλλον όταν οι δύο «κακές τράπεζες» (bad banks) που δημιουργήθηκαν (Atlante Ι και ΙΙ) για να διασώσουν το χρηματοπιστωτικό σύστημα, είναι οι ίδιες έτοιμες να καταρρεύσουν.

Όσον αφορά τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια, τα οποία υπολογίζονται στα 356 δις € (πηγή), αυξημένα σημαντικά από το 2015 (γράφημα), πρόκειται επίσης για πολύ περισσότερα, από όσο φαντάζεται κανείς – οπότε κανένας δεν γνωρίζει τι θα συμβεί τελικά. Πόσο μάλλον όταν έχει ήδη ξεκινήσει το παιχνίδι της επίρριψης ευθυνών του ενός στον άλλο (blame game), όπως στην περίπτωση της εταιρείας διαχείρισης που επιλέχθηκε για την εποπτεία του Atlante στα τέλη του 2015 – σύμφωνα με την οποία, το κεφάλαιο που δημιουργήθηκε για να διασώσει το χρηματοπιστωτικό σύστημα της χώρας, έχει διαθέσει ήδη το 80% των χρημάτων του για να στηρίξει δύο μικρού μεγέθους τράπεζες χωρίς κανένα αποτέλεσμα, αφού χρειάζονται ξανά νέα χρήματα