Αισιοδοξία για συμφωνία...!

      Αισιοδοξία για συμφωνία...!

Καθώς οδεύουμε προς τo τελευταίο eurogroup, η πίεση προς την ελληνική πλευρά από τους ευρωπαίους ολοένα και εντείνεται. Μάλιστα, τα ΜΜΕ μεταδίδουν αισιοδοξία από τους πολίτες για έντιμο συμβιβασμό μεταξύ ελληνικής κυβέρνησης και ευρωπαίων ηγετών. Όσον αφορά στο πως καταλήξαμε ο πολίτης να έχει την «ανάγκη» για έντιμο συμβιβασμό και όχι απαίτηση των κατακρεουργημένων δικαιωμάτων του (που αυτό είναι το έντιμο) ,αρκεί μονάχα να ανατρέξουμε στη δημοσιογραφία των τελευταίων τριών μηνών. Επί καθημερινής βάσης, παρακολουθούμε από τις τηλεοράσεις μας τα σενάρια που έλεγαν πως αν δεν προχωρήσουμε σε συγκεκριμένες μεταρρυθμίσεις δεν θα πάρουμε την επόμενη δόση για να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις. Η συνεχής μετάδοση της συγκεκριμένης είδησης, δεν έχει στόχο τόσο να ενημερώσει, όσο να δημιουργήσει ηττοπαθείς συνειδήσεις. Γιατί, αν και δεν υπάρχει άνθρωπος που να θεωρεί ανεκτό ένα βιοτικό επίπεδο το οποίο δημιουργείται με 500 ευρώ το μήνα, εντούτοις, φοβάται να διεκδικήσει τα δίκια του (και αυτό φαίνεται από τις δημοσκοπήσεις, οι οποίες δείχνουν υπέρ του έντιμου συμβιβασμού) καθώς έχει δεχτεί το γεγονός πως αν δοκιμάσει να διεκδικήσει, θα χάσει και αυτά που ήδη έχει.

    Με αφορμή λοιπόν την ημέρα της εργατικής πρωτομαγιάς (όπου τα εργατικά συνδικάτα στο Σικάγο ξεσηκώθηκαν και απαίτησαν τα αυτονόητα γι’ αυτούς, δηλαδή 8ωρο εργασίας και καλύτερες συνθήκες εργασίας, αλλά, αδιανόητο για τους μεγαλοεπιχειρηματίες) θέλω να επισημάνω πως, η κίνηση αυτή των εργατών του Σικάγο, μόνο να μας παραδειγματίζει και να μας εμπνέει μπορεί. Η καθιέρωση του 8ώρου που αποτελούσε ανέκαθεν δικαίωμα κάθε δημοκρατικής κοινωνίας, φθίνει στις μέρες μας και τη θέση του παίρνει ξανά η εκμετάλλευση υπό δουλοκτητικούς όρους. Όσο όμως η κοινωνία προσπαθεί να διεκδικήσει ,τόσο προσγειώνεται ανώμαλα λόγω κάποιου “μακαρίτη οικονομολόγου”.

     Η οικονομική άποψη των αμετανόητων νεοφιλελεύθερων απαντά στα αίτια της κρίσης λέγοντας πως, οποιαδήποτε άλλη πρακτική θα οδηγούσε σε μεγαλύτερα ποσοστά ανεργίας. Είτε δηλαδή απαιτηθούν μεγαλύτεροι μισθοί, είτε απαιτηθούν περισσότερες θέσεις εργασίας, το αποτέλεσμα θα είναι η μεγέθυνση της ανεργίας ή η πτώση των ήδη χαμηλών μισθών. Πώς όμως δεχόμαστε να υποστηρίζουμε ακόμα ένα σύστημα, που αδυνατεί να αξιοποιήσει τις παραγωγικές του δυνατότητες παράγοντας ανεργία και που αρνείται να κατανείμει τον πλούτο δίκαια σε όποιον τον παράγει; Πώς μπορούμε να θεωρούμε σωστό τον στραγγαλισμό των ανθρώπων σε οικονομικό, ηθικό και ανθρωπιστικό επίπεδο;

     Έχουμε χάσει τη μάχη των πεποιθήσεων σε ό,τι αφορά στο τι είναι σωστό και τι λάθος. Δεχόμαστε μια κατάσταση, επειδή βομβαρδιζόμαστε καθημερινά από βαρύγδουπες οικονομικές θεωρίες, που δημιουργούν συνειδήσεις. Ακόμα κι αν ο κόσμος σκέφτεται χαμηλόφωνα, πως η σημερινή οικονομική κατάσταση οφείλεται στην απληστία των ''αφεντικών'', λαμπρά νομπελικά μυαλά έρχονται να μας πουν φωναχτά πως, η κατάσταση αυτή οφείλεται στην παρουσία του κράτους και στην απληστία των ασθενέστερων οικονομικά στρωμάτων. Στην ουσία προσπαθούν να καθιερώσουν την άποψη πως, είναι λογικό να υπάρχουν πολύ φτωχοί προκειμένου να υπάρχουν πολύ πλούσιοι, παραμερίζοντας οποιοδήποτε κομμάτι ανθρωπιάς μας έχει απομείνει. Και όχι, δεν πρόκειται για ρομαντισμό ούτε για ζητιανιά, αλλά για τη δίκαιη απαίτηση της δίκαιης κατανομής του πλούτου.

   Εντούτοις, δεν χάσαμε όλες τις μάχες των συνειδήσεων καθώς , επειδή από προηγούμενες διαπραγματευτικές εμπειρίες έχουμε σχηματίσει την άποψη πως, κάθε φορά που οδηγούμαστε σε έντιμο συμβιβασμό όλο και κάτι χάνουμε, γινόμαστε όλο και πιο καχύποπτοι και πιο απαιτητικοί σε ότι αφορά στο αντικείμενο των διαπραγματεύσεων, με αποτέλεσμα να έχουμε ήδη αναγνωρίσει το γεγονός πως μια συμφωνία, πόσο μάλλον έντιμη ,απέναντι στα συμφέροντα του λαού και της προνομιούχας τάξης, δεν μπορεί να υπάρξει.